Napels zien en sterven.....

We sliepen gisteren andermaal in een ander hotel dan dat van de renners. Het was niet de eerste keer en zal zeker ook niet de laatste keer zijn. Oorzaak: een regeling van de organisatie van de Giro die er van uit gaat dat een ploeg met medewerkers en anderen, een maximaal mensen heeft van.. laat het ons 'x' noemen (de weledele onbekende van onze schooltijd, ik herinner het me nog levendig). 

De organisatie legt de hotels vast en geeft de adressen door aan de ploegen. Gesteld dat 'x' bijvoorbeeld gelijk is aan 30, en je bent met 35, dan dien je die vijf extra mensen zelf te bekostigen. Zit het rennershotel volgeboekt, dan moet je op zoek naar een ander hotel. Gelukkig zoeken de mensen van het team Visma LaB in 's Hertogenbosch dit voor ons uit. En het mag gezegd: ze doen daar bijzonder goed hun best.

Wij dus in een ander hotel, waar ook de ploeg van UAE zit, momenteel één van de beste ploegen ter wereld, zo niet 'de beste'. We gaan naar het ontbijt en zien tal van UAE vedetten voor onze neus paraderen. Adam Yates, tweelingbroer van 'onze' Simon Yates, Ayuso, Del Torro, Majka, McNulty, Vine.... stuk voor stuk steengoede renners. We nemen er geen foto van. We laten ze in hun 'bubbel'. Maar we kunnen het toch niet laten om even naar hun fietsen te gaan kijken. 

Terug naar ons rennershotel om onze dagelijkse job uit te oefenen als matrassenman. Andermaal een tandje bijsteken....(je moet mijn gebit eens zien...vol bijgestoken tandjes...ik lijk wel een breedsmoelkikker...)

De renners nemen de start om 11.30 uur, dit voor een rit van andermaal meer dan 200 km. Start in Potenza, aankomst in Napoli. En hetzelfde probleem als gisteren: de kortste weg is het parcours. We vliegen er in en snellen richting uitgang van het hotel. We vergelijken de GPX uitvoering van rit zes van de Giro en kijken waar Google Maps routeplanner ons heen stuurt. 28 km verder zien we de kans om de renners te gaan bekijken. Het wordt de enige kans, want beter lukt het niet meer. GPX en onze routeplanner drijven ons onherroepelijk uit elkaar. We profiteren van de gelegenheid en wijken af van onze rit. Gekomen aan het parcours staan twee deftig uitgedoste 'carabinieri'. Er lijkt geen doorkomen aan.... tot we hen twee bidons Visma LaB aanreiken. De nadar gaat open, het lint wordt opgerold en we wanen ons als Moses door de Rode Zee, recht het parcours op. Achter ons zien we de mannen van de wet de bidons snel in hun wagen weg steken. Wij richting Napels, tot we even verder in een halve bocht een mooi plaatsje zien. Van hieruit een prachtig zicht op het parcours. We zien ze van ver komen, en we zien ze nog even ver weg rijden. Het wachten kan beginnen.

Lang duurt het niet. Volgwagens (die dus veronderstelt worden te volgen, doch nu vooraan rijden) vliegen ons voorbij, kort daarna gevolgd door een 'zwerm zwaantjes', om uiteindelijk een kleurrijke bende fietsers te zien die op ons afstormt. Het peloton. De 'flying bees' zitten met drie man vooraan. Ze leggen er overduidelijk de zweep op. Het peloton vliegt voorbij. We herkennen een aantal renners en nemen gretig foto's..... gelukkig 'gelukt'. Wij kijken naar onze fototrofeeën en rijden verder richting Napels.

De omgeving is hier schitterend. Het landschap verandert voortdurend. Het is adembenemend. Wat ons betreft een stukje onbekend en dus ook onbemind Italië. Met toestemming van 'moeder de vrouw' komen we hier zeker nog eens terug. Dan hebben we nog wat meer tijd voor onszelf over en kunnen we volop genieten van alle moois (en lekkers) die het uiterste zuiden van Italië ons te bieden heeft. Moeilijk te vatten in een foto, maar we wagen het er toch op.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn. We rijden van de ene file in de andere. De renners nog een keer zien zit er dan ook niet meer in.

En er bereikt ons nog slecht nieuws. 'Onverlaten' hebben geprobeerd de wedstrijd te boycotten. Eén grote verwarring met een stop en een neutralisatie tot gevolg. Mensen die zichzelf geweldig interessant vinden en die denken 'de wereld te gaan veranderen'.... zielenpoten. Het gaat  hem enkel om de media-aandacht en vooral het feit: '....we zijn toch in beeld geweest.....' (maar dan in het Italiaans.....)

Ondertussen zijn we aangekomen in ons hotel in Monte Cassino. Je kent het  nog wel. Eén van de zwaarst bevochten veldslagen van de tweede wereldoorlog. Veel mensen hebben deze plaats nog op hun bucketlist staan, het bezoek meer dan waard. Wij kunnen ze al voor de derde keer schrappen. De abdij van Monte Cassino, het blijft tot de verbeelding spreken. We nemen een foto en gaan het hotel binnen, even onze kamer gaan verkennen en ons klaar maken voor onze 'wasopdracht' van vanavond. Auto's wassen. Gelukkig is het hier 's avonds nog warm. Het doet deugd, zo'n 'waterspelen voor grote mensen'. Op naar morgen en naar hopelijk nog meer koers. Onze renners lijkt het voorlopig niet te lukken. Een overwinning krijg je niet op bestelling. We steken nog een kaarsje aan in de plaatselijke kerk en gaan slapen. Hopen op betere tijden.

Tot dan !