De laatste.

Gelet op de drukke bezigheden met het winnen van de 'maglia rosa' en de verre verplaatsing, gekoppeld aan de drukke bezigheden, hadden jullie nog de blog van 'de laatste dag' tegoed. We willen u deze uiteraard niet onthouden. Daar hebben de lezers recht op en die zijn met veel. Op vandaag werd de bog reeds meer dan 10.500 keer gelezen. Zo'n 500 keer meer dan vorig jaar (so far). Het blijft ons verbazen hoe we Belgen, Nederlanders maar ook andere nationaliteiten (dank zij de 'translator) kunnen bekoren. Zonder sponsoring, zonder steun. Enkel mond aan mond reclame en publicatie op facebook. Dank aan allen. Maar genoeg 'bedankt', zoals gezegd: de laatste dag.

Fris en monter worden we wakker in het hotel. Een kort nachtje en neen, het was niet van 'feesten'. De renners kwamen pas toe in het hotel omstreeks 23.15 uur. Dan weet je het wel, voor middernacht zien we ons bed niet. We begroeten en feliciteren de renners die er moe maar wel heel gelukkig uit zien. Als morgen alles zonder brokstukken verloopt gaat de ploeg naar huis met 'roze', en daar hangt best wel een mooi bedrag aan vast. Spijtig genoeg niet voor ons, maar we zijn al blij dat we er bij zijn. 

In de gang komen we Simon Yates tegen. Ook al is het geen grote jongen, toch zien we hem al van ver glunderen. Even met hem de foto op. Hij is een gewillig slachtoffer.

Het verschil tussen een geoefende renner en twee geoefende spierbundels is overduidelijk. De spiergroepen situeren zich op andere plaatsen en zijn eerder 'meer geaccentueerd' te noemen (van ons dus 😉). We glunderen mee en zijn fier als een gieter. 

Ondertussen gonst het buiten van de activiteit. De bestofte wagens, pas terug van de 'Col de Finestre' (zo'n 760 km verder) moeten er 'spic en span' uitzien voor de parade die komt. Straks achter de ploeg rijden die de leider van het algemeen klassement in zijn rangen telt, met een bestofte vuile wagen....dat kan toch niet. Dus vliegen de waterdruppels in het rond. Doet deugd, zo'n verfrissende ochtenddouche. Nog geen 10.00 uur en de thermometer stijgt al vlot richting 30 graden. Het wordt bakken en braden deze namiddag in de stad van beton en steen. Zucht.....

De twee mekaniekers van dienst werken zich in het zweet en monteren de fiets van Simon Yates met alle mogelijke onderdelen. Deze nacht nog toegekomen met bekwame spoed. Ook de leveranciers hebben niet stil gezeten. Nieuw fietskader, zadel, linten, S-ram onderdelen. Je kan het zo gek niet benoemen of er werd een roze 'touch' aan toegevoegd. Knap staaltje werk van onze mannen. Een Italiaan en een Hongaar communiceren in het Engels. Wij als Belgen en Nederlanders kijken toe....veel Europeser zal het vandaag niet worden denk ik. 😎 Wat een rennersfiets moet worden en hoe hij er uit moet zien.... het verandert zienderogen. En ook de fietsen van de andere renners worden aangepast. Een titanenwerk in een recordtempo.

En wie dacht dat het enkel de fietsen waren die een remake kregen heeft het mis. Ook de outfit van de renners moest gelijkend zijn. Er werd afgestapt van de gele kleur en roze werd het accent. Voor de kledingsponsor werd het dan ook nachtelijke overuren draaien in het weekend. Het brengt wat teweeg, zo'n plotselinge eerste plaats.....

En als klap op de vuurpijl kregen alle medewerkers, de matrassenmannen inclusief, een nieuw T-shirt met het cijfer '1' op. We deelden mee in de feestvreugde en konden deze namiddag dan ook fier rondlopen in Rome 'met het roze'. Een kleur waar we anders niet zo fier op zijn, maar deze keer en in de Giro wel. 'Roze for ever!' 😋

Terwijl de renners zich opmaken voor de laatste rit en de bus opstappen is het voor ons werken geblazen. De laatste keer 'matrassen opladen'. We pinken zowaar een traan van ontroering weg als we de achterdeur van de M-line bus dicht doen. Voilà, het zit er op. Gedaan met werken (voor dit jaar in de Giro... blijkbaar hangt thuis al een ander 'to do' lijstje klaar.... 😭😭😭). Snel naar de douche en de bus achterna. Ook wij gaan Rome verkennen, maar vooral en bovenal koers kijken. We blijven rond het Colosseum, de strijdarena van weleer.

Het Colosseum: werd gebouwd door de Flavische keizers. De bouw startte op initiatief van keizer Vespasianus (ik dacht, dit moet de uitvinder van de Vespa zijn... toch  niet....) en werd gefinancierd uit de krijgsbuit van de plundering van Jeruzalem in 70. (70 na Christus, niet 1970...). De bouw begon in de eerste jaren van de heerschappij van Vespasianus, waarschijnlijk in 70-72. Na de voltooiing in 80 werd het ingewijd door keizer Titus, de oudste zoon van Vespadinges..... (de Titusboog is nu nog de boog die naast het Colosseum staat). De spelen bij de opening duurden 100 dagen. Dat waren nogal eens feestjes..... Zo kennen we ze niet meer. Spijtig. De Romeinen waren zo slecht nog niet..... 

Titusboog links met Colosseum links

 

Soit, we zijn er niet voor de Romeinen, maar wel voor de renners. Bij onze aankomst was  het startschot al gegeven. Slecht gemikt, de Paus werd niet geraakt.... wel de duif op de tweede verdieping. Ze dwarrelde als een hoopje ellende vol pluimen naar beneden en plofte dood neer in de Trevi fontein. Spijtige toevalstreffer noemen ze zoiets..... 😉

 

De parade van de winnaars met obligatoir glaasje champagne is voorbij en de wedstrijd begint. Ter info: de glaasjes zijn van plastiek, en de drank ziet er uit als champagne... We noemen geen merken bij gebrek aan sponsoring. Maar het was iets met Pros... of zoiets... Vrij goed bekend in Italië. De betere drankenliefhebber weet het dus bij deze al. De ander kan verder rustig proeven en blijven gokken. Succes! 

 

Het gaat met een rotvaart door Rome en het is een stuk na 18.00 uur als de renners de aankomst bereiken. We zitten dan al in de teambus, lekker fris onder de airco (dank u wel Johan) en kijken naar de spannende laatste ronde. De flying bees, voor de gelegenheid in 'zwart-roze' outfit, groeperen goed en dan beginnen de laatste twee kilometer. Onze beer van dienst, Edoard Afinni neemt de kop met in zijn spoor Wout Van Aert op zijn beurt gevolgd door Olav Kooij, onze spurter met dienst. Het gaat snel, heel snel, het blijft snel gaan.... het peloton deint uit als was het een slappe elastiek. Bijten om in het wiel te blijven....Edo toch, wat een beer..... Wout pakt over op 500 meter van de streep.... dan probeert een renner van AG2R uit het wiel te komen en de sprint aan te gaan.....spijtig, hij waait als het ware achteruit, dus die doet al niet meer mee....nog 150 meter....Kooij.....Kooij.....KOOIJ WINT! Het gejuich in de bus barst los, maar ook daarbuiten gaat een grote schare supporters uit de bol. Wat een dag, wat een Giro, wat een feest. Wij hebben gewonnen. Zelf nooit renner geweest (Wim niet, Philiep wel) en toch ervaren hoe zoet de smaak van de overwinning wel kan zijn. Heeeeeeeeerlijk. Wij hebben gewonnen, #samenwinnen. Alle vermoeidheid van de laatste vier weken valt van onze schouders. We lijken herboren. Snel naar buiten. Daar staat Iris Slappendel (voormalig Nederlands wielrenster) van Eurosport ons al op te wachten. Een interview met DS Marc Reef komt er aan. 

 

Nu naar de eindmeet. We mogen op het podium. Ook al een attractie op zich. Allicht staat niemand op ons te wachten, doch 'we zijn er bij' en wanen ons even Simon Yates hemzelf. Luttele ogenblikken later staan we te glunderen op het prachtige roze tapijt, onder de overwinningsboog. Het vuurwerk ontploft achter ons en de Prosecco vliegt ons rond de oren. Wij lachen en juichen......en ervaren minuten later dat de combinatie T-shirt, Prosecco en warmte niet echt goed is. Een zuur geurtje verspreidt zich onder ons.... Maar we treuren en klagen niet. We genieten van onze aanwezigheid op en rond het podium, want deze glorie is van korte duur. 

Edoardo Afinni

Wout Van Aert

Olav Kooij

 Simon Yates, the winner!

 

 

The staff Giro 2025
 

Nog snel terug naar het hotel voor 'een kattenwasje' en dan naar het restaurant voor een intiem avondfeestje met renners en medewerkers. Groots was het niet. Wel fijn en klein. En heel laat werd het ook niet. Vier weken hard labeur, waarvan drie weken wedstrijd, kruipt in de kleren. Wie dacht dat het 'in de late uurtjes' zou worden heeft het verkeerd. Met zijn allen vrij vroeg naar het hotel. Morgen moesten enkelingen al een vroege vlucht halen, anderen moesten nog terug naar 's Hertogenbosch met de wagens en dan naar huis. Minstens 1600 km voor de boeg. Die begin je alvast liever fris en uitgeslapen dan met 'een houten kop'. 

Er worden nog een paar dankwoordjes uitgesproken. De loftrompet galmt nog even over de rennerstafel en dan verdwijnt iedereen één voor één in de donkere nacht van Rome. Geen Romeinse spelen, wel Romeinse slaapnachten. Morgen vroeg dag. Dromen van het Goud in onze handen (voor de tweede keer al). De nacht was zoet......

Waarmee we meteen aan het einde waren van onze opdracht. Maandagmorgen met de M-line bus terug naar huis. Het zou dinsdagnamiddag zijn als we de eigen grond kussen (de Paus in gedachten). Twee vrouwen staan ons op te wachten en deze keer was het niet met de deegrol. Wel blij dat we terug thuis waren. Een maand van thuis was lang, de nood aan lichaamswarmte hoog....(sic). 

Morgen nog even naar Nederland met het busje en het Giro werk voor dit jaar zit er op. We hopen oprecht dat jullie genoten hebben van deze blog. Het gaf jullie een inkijk over hoe we deze 'uit de hand gelopen hobby' ervaren hebben. Velen dromen er van, wij mochten het mee maken. Dank u wel Team Visma Leaseabike, dank u wel Manouk voor het vele regelen, dank u wel allen die met ons meegewerkt hebben en hun deel bijgedragen hebben aan het succes. Wij zijn fier dit mooie verhaal verder te kunnen vertellen aan jullie. Twee maal Giro winst in vijf jaar (Wim) of vier jaar (Philiep). Zou het misschien aan ons liggen.....?? We houden de vraag open.

En wat wordt het volgend jaar? Geen idee. Is M-line nog de sponsor? Mogen we nog mee? Maken we nog een tijdrovende blog? Wie weet..... tijd brengt raad. We zijn nu nog aan het nagenieten. Zodus, bij leven en welzijn..... tot later.

De matrassenmannen

Wim en Philiep